zaterdag 7 juli 2012

Vakantie-eten - Istanbul 4

Op de laatste dag van onze vakantie in Istanbul deden we een culinary tour van Istanbuleats. Op dit blog worden verhalen geschreven over al dan niet bijzondere eetplekken in Istanbul.

Wij deden deze tour op onze laatste dag. Dat was voor ons prima. De start was bij de spice bazar. Ook al zat ons hotel op loopafstand daarvan, daar wij waren nog niet geweest. Ik kan me voorstellen dat als je de tour op de eerste dag doet, je daarna terug wilt komen om alles nog een keer, op je gemak, te proeven. Dat is een risico omdat je dan heel veel andere mooie plekken van Istanbul niet ziet.

Begin bij de spicebazar met noten, olijven, kaas. Ik vroeg wat de donkerbruine, zwarte gedroogde peulen waren die je zag liggen. Dat was carob, een soort nepchocolade. Je proefde inderdaad een chocoladesmaak, maar het is wel erg droog. Ik vraag me af hoe ze dat verder verwerken.


Dit zag er erg aanlokkelijk en zoet uit. Net noten in karamel of zo. Het bleken verse walnoten te zijn die in ingekookte most (product van druiven) gedoopt werden en op die manier geconserveerd werden. Het was niet zoet, maar scheen wel gezond te zijn.

Langs de vishandelaar (hele zeeduivel met zijn enge tanden, mooie tarbot, een zwaardvis (helaas was het zwaard al verkocht)) en de orgaanslager (hele schapenkoppen, rundertongen, ramsballen). Dat op de vroege ochtend...


Door de achterafstraatjes van de bazar naar een kebabnisje. Deze jongen deed iets heel bijzonders. Hij verwerkt zwezerik in zijn kebab en was daarmee een van de weinigen, of zelfs de enige in Istanbul. In plaats van naar de universiteit te gaan had hij dat geld van zijn ouders in een stageplaats bij de zwezerikkebabmeneer gestoken, en in zijn eigen nisje met een grill. Dat was geen verkeerde keus, want mensen liepen echt een straatje om om bij hem een broodje te halen.


Vervolgens naar de pidebakker. Dit was een van de weinige met een houtoven. Mannetje Q mocht helpen met het deeg vormen, maar zoveel in de belangstelling staan, dat was teveel gevraagd. Ervan proeven (lekker) was genoeg.

Daarna het hoogtepunt voor mannetje Q. De winkel met lokum, halva en ander snoepgoed. De etalage zegt genoeg.
Na het zoet weer hartig. De echte döner kebab. Deze man marineert het vlees een nacht lang met ui. De volgende ochtend is hij 2 uur bezig om de vleestoren (met tomaat en scherpe groene peper) op te bouwen. Wanneer hij zijn toren helemaal verkocht heeft, zit zijn dag erop.
Toen was het tijd voor een verfrissend glaasje boza, waarover in een volgende post meer. Na al dat proeven werd het tijd voor de echte lunch. Pilavrijst in deeg, een langzaam geroosterd lam. Dat kon er maar met moeite bij.

De tour kostte $ 125 per persoon, waarbij we voor mannetje Q niet hoefden te betalen. Na afloop kregen we het gidsje van istanbuleats. Met dat in je hand kun je ook je eigen route uitstippelen. Je mist dan wel een gids die turks en (native) engels spreekt en alle vragen die je hebt aan de eetondernemers tolkt. Wij mochten Megan helemaal uithoren.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten