maandag 10 september 2018

Vakantie-eten - Albanië 1 - avondeten en lunch

Albanië. De mannen hadden er eerst wat moeite mee (Armenië, Azerbeidzjan) om te onthouden wat mijn vakantie-idee was, maar gaandeweg februari - juni is het wel geland. GZQ heeft die 4 maanden lopen mopperen over mijn wandelplan dat ik gewoon heb doorgezet. Kom op, 1 flinke wandeling overleeft een puber wel hoor.
De eet-reisverhalen in de Bouillon en op mooncake klonken zo aanlokkelijk dat Albanië mij een goede vakantiebestemming leek. Niet te toeristisch, goed eten, mooie natuur, wat cultuur en historie, prettig prijsniveau en niet al te ver weg. Na het boeken van de heenvlucht, pluisde ik deze reisgids uit en dit werd ons reisschema: Amsterdam - Tirana - Shkoder - Valbona - Teth - Shkoder - Durrës - Berat - Gjirokaster - Ksamil - Sarandë - Corfu (Griekenland) - Amsterdam.
In deze blogpost laat ik zien hoe we Albanië culinair beleefd hebben. Als je meer wilt weten over het reizen, mail me maar of laat een reactie achter.

Albanië grenst aan Montenegro, Kosovo, Macedonië en Griekenland en de Adriatische Zee. Aan de overkant daarvan ligt Italië. Die invloeden zie je terug in de Albanese keuken. Je ziet veel picera's (= pizzeria's) en overal kun je goede koffie drinken. Italiaans ijs was soms wat moeilijker te vinden.

De eerst avond deden we gemakkelijk en gingen bij de pizzeria onder ons appartement in Tirana eten. Dat bleek een goede keus, dus de avond erna aten we er gewoon nog een keer. Keus genoeg. In Shkoder aten we erg lekkere pasta pesto bij pasta e vino. Die staat niet op de kaart omdat ze niet altijd hun pesto zelf kunnen maken. Bij GZQ was het bord binnen no-time leeg, en hij lustte nog wel een bord. Voor de 500 lek (± € 4) mocht dat wel.


bord pasta pesto shkoder

Nu is manlief een beetje Tripadvisor-aanhanger, maar dat is niet altijd maatgevend. Ieder zijn mening immers. Bijvoorbeeld de pizza in Ksamil (dat was nummer 11 op TA - Italiaanse restaurants) was echt een stuk lekkerder (en was ook nog goedkoper) dan de pasta die we de avond ervoor bij nummer 2 hadden. Ja, het uitzicht was daar mooi, maar ik vind lekkerder eten belangrijker. En in Berat hadden we iets dergelijks. Het verschil tussen nummer 4 en 2 was echt groot en lees je niet echt in de reviews. De pasta bij nummer 4 op dag 1 was eetbaar, maar de pasta, gehaktballen en het lam bij nummer 2 op dag 2 waren goed. In Berat aten we trouwens ook lekkere pita als lunch met daarbij de lekkerste patatjes van de vakantie. Albanezen en frietjes zijn niet zulke goede vrienden. Hier wel.

Vanuit Tirana lieten we ons met de kabelbaan omhoog voeren naar Mount Dajti. Daar liepen we een klein beetje rond en verbaasden ons vooral over de hoeveelheid troep die picknickende mensen achterlieten. Mooie wandelpaden (je kunt wel naar de top wandelen) ontdekten we helaas niet. Wel een restaurant met verse vis. De forel werd zo voor je neus uit het kristalheldere water geschept.



De Balkan-invloeden zie je terug in de gerechten met lamsvlees. Het staat meestal als gewichtseenheid (bijvoorbeeld 500 gram) op de kaart. Dat is dan inclusief bot en vet. Met bot is prima, maar te drillerig vind ik niet zo geslaagd. Het beste lamsvlees aten we hier, toen we - met een omweg - van the blue eye naar Sarandë reden. Verder staat overal de Albanese salade op de kaart. Dat is wat de meesten zullen kennen onder de naam Griekse salade. In het zuiden van Albanië stond ie ook wel zo op de kaart. Altijd tomaten en komkommer en olijven, soms sla, soms ui, soms paprika, en soms feta. Meestal 150-250 lek, dus bestelden we bijna altijd de salade bij de rest van ons eten. Of we kozen voor gegrilde groente (perime zgare). Bij uit eten gaan in Albanië in het gemakkelijk om aan je dagelijkse portie groente te komen. Bij uit eten gaan in Nederland vind ik vaak dat er te weinig groente bij een gerecht zit. In Albanië kozen we, ook omdat we met z'n drieën waren, vaak van alles wat en deelden dat met elkaar.

Uit eten gaan in Albanië kost niet veel. Voor avondeten waren we meestal tussen de € 20 en € 30 kwijt, maar dan hadden manlief en GZQ eigenlijk altijd 2 keer iets te drinken.  Als je wijn bij je eten wilt drinken, ben je voor een halve liter jonge, lichte huiswijn 300-400 lek kwijt. Volgens manlief was dat lekkere wijn. Als je geluk hebt, ben je dat in Nederland voor een glas kwijt.

Lunch en avondeten hebben we vaak - met een potje regenwormen of graantje-de-voorste - in restaurants gedaan. Ook hadden we een keer een echt lunchpakket mee. Tijdens onze grote wandeling van Valbona naar Teth hebben we daar heerlijk van gegeten. Dat had het Rilindja goed verzorgd.



Albanië heeft best een grote kustlijn. Vlakbij Divjake aten we bij Ali Kali. In de reisgids werd hij summier genoemd en leek ons wel grappig omdat daar stond dat er vanaf een paard geserveerd werd. Nou ja, dat deed hij af en toe omdat hij nu eenmaal daar om bekend stond. Verder draafde hij snel op en neer om ons te voorzien van vis tot we niet meer konden. Eerst garnalen en mosselen van de houtoven. En daarna een hele vis per persoon. 



En nog een vis:



En nog 1 als we wilden. Maar wij zaten propjevol. En de rekening? Nog geen 3000 lek, want GZQ was gratis.

Wat biedt de Albanese keuken nog meer? Je ziet heel veel gerechten met kaas op de kaart staan. De kaas is dan een witte kaas, een beetje feta-achtig. Om te snacken koop je byrek. Kaas (of vlees of groente) in bladerdeeg. Ook aten we ergens fergese - een ovengerecht met paprika, tomaat, kaas en yoghurt. In die versie mocht van mij de kaas gehalveerd en de groente verdubbeld worden. In Gjirokaster aten we heerlijke Albanese specialiteiten bij Odaja: een auberginegerecht, kaas in filo met sesam en honing en rijstballen. 



Een lunch heb ik bewust buiten deze blogpost gelaten. De eetbelevenis bij Mrizi i Zanave verdient een eigen plek.

3 opmerkingen:

  1. Reacties
    1. Wat raar. Normaal krijg ik een email als iemand een reactie achterlaat. Nu niet. De rest van de vakantiefoto's komen nog wel. De eetfoto's komen niet in het fotoboek.

      Verwijderen