Het is een uitgave van National Geographic, dus ook aandacht voor de reiskant. Samarkand, een naam uit 1000 en 1 nacht, is gelegen in Oezbekistan, oostelijk van - maar niet heel dichtbij - de Kaspische zee. Oezbekistan grenst in het noorden en westen aan Kazachstan, in het oosten aan Kirgistan en Tadzjikistan en in het zuiden aan Turkmenistan. Nog verder oostelijk ligt China. Er is geen grens met de Kaspische zee, die heeft Kazachstan. Aan de overkant van de zee liggen Azerbeidjan, Armenië, Georgië en Turkije. Samarkand lag op de zijderoute, ongeveer halverwege Istanboel en Xi'an. In het boek komen recepten uit die hele regio voor.
Een hoogtepunt (of misschien dieptepunt als je kijkt naar de manier van heersen) uit de geschiedenis van Samarkand is de periode tegen 1400 dat Timoer Lenk zijn stempel op de stad drukte. Ik heb maar even een linkje naar de wikipedia-informatie over dit heerschap erbij gedaan, want ik had nog nooit van deze man gehoord. In Samarkand bracht hij ambachtslieden uit zijn hele rijk bij elkaar om de stad nog mooier te maken met mozaïek, schilderingen en metselwerk. Ook culinaire topproducten uit zijn hele rijk vonden de weg naar Samarkand.
Zo groot als dat rijk, zo groot ook de variatie aan recepten in het boek. De Turkse en Perzische smaken komen terug. Ik kan wel zien waar Ottolenghi zijn inspiratie vandaan heeft. Maar ook recepten die ik herken van de verhalen van manlief: hij is in Oezbekistan (maar jammergenoeg niet in Samarkand), Turkmenistan, Azerbeidjan, Turkijje, Kazachtstan China en Rusland geweest. Georgië staat op een vakantielijstje.
Deel van de smaken ken ik wel. Maar ik vond er toch nog wel combinaties die ik niet eerder gezien had. Een dip met biet en gedroogde pruimen, een soep met linzen, tomaat en gedroogde abrikoos. Voor mij dus een verrassend genoeg boek.
De stijl van de reisverslagen leest niet altijd even soepel, maar dat kan ook aan de vertaling liggen. De recepten lezen prima weg. Jammer is dat er niet van elk gerecht een foto is opgenomen, maar daar tegenover staan dan wel weer genoeg foto's van gebouwen, landschappen, markten en mensen.
Nu weet ik ook (even) de naam van de knobbelige, soort van kaarsen aan een touwtje die we in Istanbul zagen hangen: tsjoertsjchela; noten gedoopt in een soort druivensapkaramel en zo lang houdbaar gemaakt. Die naam ga ik vast niet onthouden.
Hoewel Kazachstan het land is waar manlief het vaakst geweest is, is dat niet het land waar je nu naar toe gaat omdat het eten er zo lekker is. Een recept uit Kazachstan is voor met zout en suiker gemasseerde kool, wortel en chilipeper. Een soort atjar-tjampoer, want er gaat ook nog tauge door. Manlief heeft dit alleen nog nooit in Kazachstan gezien of gegeten.
Natuurlijk staat er een recept voor plov in, het nationale gerecht van Oezbekistan. Maar ook voor laghman, een soort noedelgerecht. In Kazachstan hebben we dit bij een Oezbeeks restaurant gegeten en daar heb ik goede herinneringen aan. Afgelopen weekend maakte ik het zelf. Over een week het recept van de laghman.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten