Kersenkwarktaart

Al weer 2,5 jaar geleden verscheen het zoete bakboek van Ottolenghi, Sweet. Hoewel ik best wel een Ottolenghi-fan ben, staat dit boek (nog?) niet op mijn boekenplank. Ik heb het zelfs nog niet eens proberen te lenen van de bieb. Wel heb ik een flink aantal recepten in diverse kookbladen en blogs voorbij zien komen. En foto's van de eindresultaten. De gestreepte taart met zwarte bessen is een echte blikvanger. Dat leek me wel wat voor kerst, ook al had ik wel een beetje mijn twijfels over de meringue-botercrème. Daar ben ik niet zo'n fan van. Ik liet me vooral inspireren door het Ottolenghi-recept, het idee van de opgerolde cakestroken is natuurlijk breed toepasbaar. Zo'n hoge taart is natuurlijk gaaf om te zien, maar niet zo handig om te snijden, dus ik maakte 'm wat lager en breder. Superstrak werd ie niet, dat is niet mijn sterke kant. En om eerlijk te zijn, vond ik 'm wat zwaar op de maag. Mijn botercrème was iets geschift, maar ook al was die dat niet geweest, dan proefde het nog niet als een frisse vulling. De cake was een tikje massief, maar rolde gelukkig nog wel goed op. Dus al met al is het uiterlijk een goed idee maar over een wat minder zware vulling (die natuurlijk wel verticaal blijft staan) moet ik nog maar eens nadenken. Hoe die versie van de Ottolenghi-stripecake eruit zag kan ik niet meer laten zien. De foto kan ik nergens meer terugvinden. Dat is ook de reden dat deze post heel lang in concept heeft gestaan. 
Omdat ik toch een eigen foto van de streepjescake in deze blogpost wilde hebben, bakte ik nog een keer een gestreepte cake. Ik halveerde voor de cake het oorspronkelijke Ottolenghi-recept en dat leverde voor mij genoeg cake op om een kleine stripecake te maken. Voor de vulling maakte ik een frambozenmousse en ik werkte de buitenkant af met roze chocolade. Ook over deze cake ben ik nog niet enthousiast. We hebben 'm wel opgegeten hoor, maar de zoektocht naar een blikvanger, want dat blijven de streepjes natuurlijk wel, die ook erg lekker is, is nog niet klaar. 

Waarom vertel ik dit verhaal? De streeptaart had ik gemaakt met een kersenpuree uit de diepvries van de Sligro. Dat werkte wel heel handig. Met het restant moest ik altijd nog wat doen. En dat werd deze kersenkwarktaart. Die vond ik beter geslaagd dan de gestreepte taart.

Kersenkwarktaart

(recept van bijnanetzolekkeralsthuis - springvorm 22 centimeter doorsnee)

• 75 gram boter
• 75 gram suiker
• 1 ei
• 75 gram bloem
• 500 gram (gezoete) kersenpuree
• 3 theelepels gelatinepoeder
• 2 deciliter slagroom
• 500 gram kwark
• 35-50 gram suiker

Klem een stuk bakpapier tussen de bodem en rand van de springvorm. 

Klop de boter met de suiker romig. Klop het ei erdoor. Meng de bloem erdoor. Verdeel het beslag over de springvorm en strijk glad. Bak de cakebodem in ± 25 minuten op 175°C gaar. Laat afkoelen. 
Doe het gelatinepoeder met 3 lepels kersenpuree in een kommetje en laat een kwartiertje staan. Breng de rest van de kersenpuree tegen de kook aan. Roer telkens wat hete kersenpuree door het gelatinemengsel tot je het idee hebt dat de gelatine goed is opgelost. Dan kun je alles door elkaar mengen. 
Klop de slagroom stijf. 
Roer kwark en suiker door elkaar. Roer de kersenpuree door de de kwark. Proef of het zoet genoeg is, waarbij je bedenkt dat de (ongezoete) slagroom er nog door moet. Meng eventueel een klein beetje extra suiker door de kwark. Spatel de slagroom erdoor. Verdeel de kersenkwark over de taartbodem en laat minimaal 4 uur opstijven in de koelkast.