Vakantie-eten - Istanbul 2

Omdat er een zusje mee was konden manlief en ik ook een avond ook echt uit eten. Mannetje Q was heel blij met een "gelukkig maal", want die keten zit natuurlijk ook in Istanbul. Een combinatie van zoeken op tripadvisor en maximaal 10 minuten lopen leverde Imbat op. Het restaurant zit op de bovenste verdieping van een hotel. Bij mooi weer kun je buiten op het terras zitten, maar daar was het te koud voor. Ook was er geen tafeltje bij het raam meer. De mensen die bij ons in de lift stonden vonden het niet-raamtafeltje niet goed genoeg, dus gingen weer weg. Wij hadden dus geluk.

Ook wat eten betreft? We kozen niet voor de mezze, wat om ons heen veel mensen deden. Dat zag er goed uit, maar leek ons iets te standaard en te veel. Zo op het oog zaten er ook wel wat aparter dingen tussen. Het hoofdgerecht was gewoon. Manlief had lamsvlees met auberginepuree en ik koos voor kipfilet met appel en pistachenoten. Helaas vond ik de pistachenoten niet terug en deed het mij denken aan mijn normandische varkenshaas met appelhazelnootroomsaus (die ik overigens weer eens moet maken). De spinazie die erbij geserveerd werd was wel verrassend lekker. Zelfs manlief werd enthousiast. In beide hoofdgerechten stak een stokje (gefrituurde spaghetti?) ; dat was gewoon fout.

De voorgerechten waren wel bijzonder. Beide kozen we voor een salade. Portie was zo groot dat dit eigenlijk al genoeg was. Maar als het niet lekker is, heb je daar niet zo veel aan. Manlief had onder andere sinaasappel en gegrilde halloumi in zijn salade. Halloumi is een soort kaas die stevig blijft als hij gegrild wordt. Hadden we beide nog nooit gegeten.
In mijn salade zat een ingemaakt blaadje. De turkse naam is kaya korugu.

Een paar dagen later, tijdens een culinaire tour, kon ik iemand om meer informatie daar over vragen. Zij wist er ook niet veel over te vertellen, en wist ook niet waar je het kon kopen. Dus het schijnt wel een exclusieve specialiteit te zijn.

Zoeken op internet levert de volgende informatie op. Kaya korugu is het in azijn (met knoflook, water, zout) ingemaakte blad van een zilte rotsplant. De blaadjes zijn ongeveer 5 cm lang, wat vlezig, smal, langwerpig, zeg maar een dikkig dragonblaadje. De smaak is vooral zurig door het inmaken, maar je proeft ook nog zout (ook van het inmaken) maar ook van het plantje zelf. Ik vermoed dat de nederlandse naam zeevenkel is. Als iemand meer informatie heeft, laat het weten.